We spreken Jaco Maas (62) nog een laatste keer voordat hij zijn Jaco’s Patatkraam aan het Jan Maasplein in Soerendonk sluit. Zondag is het zover. Het is een drukte van jewelste, maar de bekende frietbakker maakt tussendoor tijd voor een gesprek. Jaco: “De zaak gaat vóór vermaak.”
Cranendonck Nieuws: Nog geen spijt van je beslissing?
Jaco Maas: Absoluut niet. Ik sta er nog steeds 200 procent achter. Het is op na 42 jaar. Ik kan niet meer goed tegen de stress en het gejaag. Mijn lichaam en geest geven aan dat het genoeg is geweest. Ik werkte tot zo’n twee jaar geleden nog ongeveer honderd uur per week. Toen ben ik eerder gaan sluiten, maar haal ik alsnog de tachtig uur.
Vanaf maandag heb je ineens heel veel vrije tijd. Ga je achter de geraniums zitten?
Nee, nee, nee! Ik ga heel veel wandelen en wil vrijwilligerswerk gaan doen. Het liefst bij het bejaardenhuis. Een praatje maken met die mensen, lekker wandelen, boodschappen doen, eten geven. Interesseert me niet wat ik moet doen, ik doe alles.
Maar ik denk soms wel dat ik naar een ontwenningskliniek moet. Al 42 jaar heb ik hetzelfde ritueel. Misschien valt het mee, maar ik moet wel iets te doen hebben, anders word ik gek.
Wat is het allermooiste aan het werk in de patatkraam?
De mensenkennis die je opdoet. Met de mensen omgaan en helpen met iets. Het is niet alleen een friettent, maar ook een sociale werkplaats. Hier zijn huwelijken voltrokken en problemen opgelost. Maar er zijn hier ook echtscheidingen voltrokken en mensen bijna dood neergevallen waardoor we de ziekenwagen moesten bellen.
Dat zijn niet alleen mooie momenten. Maar wat is het ergste dat je hebt meegemaakt?
Zonder twijfel de overval op 8 december 2008. Dat draag ik voor altijd met me mee. De mensen die hier toen waren, werden op de grond gegooid. En die mensen zie ik hier iedere dag nog liggen. Maar ik schud het gelukkig wel meteen van me af. Ik ben daardoor niet banger, maar wel alerter geworden.
Tekst gaat verder onder de foto
En de kraam gaat dus ook weg.
Ja, dat vind ik het ergste. En ook de mensen uit Soerendonk vinden dat. Ik krijg ontzettend veel reacties en kaartjes. In al die kaarten staat: ‘We gunnen je het van harte. Maar wat zonde dat dat tentje weggaat.’ Dan zeg ik: ‘Ga maar naar de gemeente, want die houden me tegen.’
Want in 2017 was je al bijna gestopt. Waarom ging het toen uiteindelijk tóch door?
De zaak heb ik toen verkocht en ik zou hier dan nog blijven werken. Maar we gingen naar de gemeente om het over te laten schrijven en toen zeiden ze: ‘Dat kan niet, want je hebt een persoonsgebonden vergunning.’ Ik weet niet of dat echt zo is, ik zie het nergens op mijn vergunning staan. Toen was de verkoop ineens van de baan.
Nu heb je alsnog de knoop doorgehakt en stop je. Waarom nu wel?
Afgelopen kermis in Soerendonk gaf de doorslag. Dan zijn we open tot 4 uur ‘s nachts. Daar moest ik drie weken van bijkomen. En het was geen gezellige kermis voor ons. Het was echt hommeles, vechten, ze gingen er met het terras vandoor. Er waren moeilijkheden omdat mensen zeiden dat ze al betaald hadden, terwijl dat niet zo was. Toen was het dinsdagnacht 04.20 uur en ging de laatste de deur uit. Ik heb zelf de deur gesloten, m’n handen in de lucht gegooid en gezegd: ‘Dit nooit meer.’ En toen heb ik meteen de knoop doorgehakt.
Je staat bekend om je stoofvlees. Toen je bekendmaakte dat je stopte, vroegen veel mensen op onze Facebookpagina zich af of je het recept nog met ze gaat delen.
Nee, die krijg je niet! Die gaat mee het graf in. Dat is van mij, ik heb het zelf helemaal ontworpen. Dat blijft van mij. Het is echt mijn kindje. Ik laat me liever doodsteken als ze met een mes op m’n keel staan, dan dat ik het geef.
Er kwam laatst een mevrouw binnen en die zegt: ‘Geef maar een papiertje, dan schrijf ik de bestelling op.’ Later komt ze terug en geeft dat papiertje aan me. Er staat met grote letters op: ‘En nu het recept van je stoofvlees, godverdomme.’ Hahaha!
Like onze FACEBOOKPAGINA of schrijf je in voor de NIEUWSBRIEF en mis niets